قدم بگذار بارانکم

شن های خیس ساحل . . . مرا یاد دست نوشته های پر زحمت می اندازد که شیرینی زحمتش به اندازه ی موجهای شادی آور شیرین است . به یاد هم میاوریم که چقدر لذت داشت دور از دغدغه های این دست نوشته ها . . . آه . . . یگانه ی من چقدر دلم تنگ شده بود برای نوشتن های اینچنینی . حیف که قلم را هم زجر میدهم مثل مضراب سازی که افتاد رو خاک های اشتیاق و حتی دلم اجازه به من نمیدهند بنوازمش . . .

<

هرآنچه زیبایست درکلام توست عزیزترین ممنون که میایی هرچند که هستی

سلام ممنون ازنظرت گلم شما همینجا نظربزار من کامنت شمارو نمایش نمیدم اما سعی میکنم پاسختون رو بدم.توکل به خدا کنید انشااله حاجت روابشید. باران